مدح و مرثیۀ حضرت سکینه سلام‌الله‌علیها
سرها به نیزه رفته و تن‌هاست بر زمین داغی نـدیـده صـفـحـۀ تـاریخ این‌چـنین افـتاده بود عـرش خـداونـد روی خاک وقتی «بلندمرتبه شاهی ز صدر زین...» امـا در آن مـیـانـه عـلـم را بـلـنـد کـرد با عـزت و وقــار زنـی از تـبــار دیـن جانم فدای شیرزن و خطبه‌اش، که گفت؛ «صَبرَاً عَلی قَضائِکَ یارَبَّ‌العالَمین...» آری، صدا صدای رسـای سـکـینه بود در اوج اقـتـدار و سـرافـرازی و یقـین آتـش گـرفـت مـنــبـر شـام و دل یـزیـد از آن خـطاب حـیـدری و لحـن آتـشین شأن و شکوه و شوکت خود را به رخ کشید با آن که بـود لـشـکـر کـفـّار در کـمین گفت: ای گـروه ظـالـم! با اهل‌بیت حق کاری که کـرده‌ایـد، نکـردند مشرکین! اف بـر شما که پـاس امـانت نـداشـتـیـد در حـق خــانــوادۀ پــیــغــمـبـر امــیـن ای اهل مکر و حیله و عصیان؛ «تَبَاً لَکُم»* ای ننـگ بر شما که نـدارید غیر کین! گیرم که پر شده‌ست جهان از یـزیدیان گیرم که سربه‌سر شده عالم پر از لعین گیرم که آمده‌ست هزاران غم از یسار گـیرم هـزار داغ رسیده‌ست از یـمـیـن گـیـرم تــبــر شـدنـد تـمــام درخـت‌هــا گیرم که مارها زده بیـرون از آسـتـین امـا هـزارشـکـر که نام «حـسـین» ما شد بر رکـاب خـاتـم پیـغـمـبران نگـین این نام در دوعالم از این پس زبان‌زد است وقتی به نـام نامی حق است هـم‌نـشـین حق با تبار ماست که هرکس به حق رسید هم بر «حق» آفرین زد و هم بر «حق‌آفرین» تا روز حشر پـرچـم ما بر فـراز رفت پس با شما نـشانۀ ننگ است بر جـبین بر کشته‌های کـرب‌وبـلا نوحه می‌کنند در عـرش حـق ملائکه با نـالـۀ حـزین صبح و مسا امـام زمـان گـریه می‌کـند بر این مصیبت و غم‌عظمی که شد قرین پایان این معادله اما خوش است، خوش تا از مناره می‌رسد این صوت دلنشین از بام کعبه، حضرت خورشید اهل‌بیت آمـد به انـتـقـام شهـیـدان...، بـیـا بـبـین *عبارتی از خطبه حضرت سکینه (س) در کوفه: یَا أَهْلَ الْکُوفَةِ!... تَبّاً لَکُمْ؛ ای اهل کوفه!... هلاکت بر شما باد |